بدون اتصال connectionless چیست؟
در ارتباطات، “بدون اتصال” به نوع ارتباطی بین دو نقطه شبکه اشاره دارد که در آن یک پیام می‌تواند بدون ترتیب از یک نقطه به نقطه دیگر ارسال شود. دستگاهی در یک سمت ارتباط داده را به سمت دیگر ارسال می‌کند بدون اینکه ابتدا مطمئن شود که گیرنده موجود است و آماده دریافت داده است. دستگاهی که پیام را ارسال می‌کند، آن را به نشانی گیرنده مورد نظر می‌فرستد. اگر مشکلی در انتقال وجود داشته باشد، ممکن است فرستنده نیاز به ارسال مجدد داده داشته باشد.
پروتکل اینترنت (IP) و پروتکل داده‌های کاربر (UDP) پروتکل‌های بدون اتصال هستند که عملیات بدون اتصال را فعال می‌کنند. اما این سوال پیش می‌آید: خدمات بدون اتصال در یک شبکه کامپیوتری چیست؟
واژه “بدون اتصال” به نوعی از خدمات ارتباطی اشاره دارد که امکان انتقال داده بین نقاط شبکه را فراهم می‌کند. نقطه ارسال کننده سعی نمی‌کند یک اتصال مخصوص، از یک سمت به سمت دیگر برقرار کند یا حتی سعی کند مطمئن شود که گیرنده آماده دریافت داده است.
فرستنده داده را در یک بسته ارسال می‌کند – گاهی اوقات به آن داده‌های تلگرافی اشاره می‌شود. با اینکه بسته‌ها به گیرنده آدرس داده شده‌اند، به صورت مستقل از یکدیگر ارسال می‌شوند و توسط شبکه به صورت مستقل در نظر گرفته می‌شوند. بسته‌ها ممکن است از مسیرهای مختلف مسیریابی شوند یا در ترتیبی متفاوت از چگونگی ارسال آن‌ها دریافت شوند. وظیفه این نقطه است که بسته‌ها را در ترتیب صحیح مجدداً ترکیب کند.
ارتباطات شبکه بدون اتصال توسط پروتکل‌های بدون اتصال انجام می‌شود، مانند:
IP: پروتکل لایه شبکه که داده‌ها را بین نقاط شبکه آدرس‌دهی و مسیریابی می‌کند.
UDP: پروتکل لایه حمل و نقل که برای ب
رقراری ارتباط با کمترین تاخیر و تحمل از دست رفتن داده‌ها بین برنامه‌ها در اینترنت استفاده می‌شود.
ICMP: پروتکل لایه شبکه که توسط دستگاه‌های شبکه، مانند مسیریاب‌ها، برای ارتباط مشکلات انتقال داده به نشانی IP منبع استفاده می‌شود.
HTTP: پروتکل لایه برنامه برای انتقال فایل‌ها مانند اسناد HTML در وب.
پروتکل‌های بدون اتصال معمولاً به عنوان بی‌وضعیت (stateless) توصیف می‌شوند زیرا نقاط پایانی هیچ روش معینی برای یادآوری مکان خود در یک “گفتگو” از تبادل پیام‌ها ندارند. جایگزین برای رویکرد بدون اتصال، استفاده از پروتکل‌های متمرکز بر اتصال است که گاهی اوقات به عنوان دارای وضعیت (stateful) توصیف می‌شوند زیرا می‌توانند وضعیت یک گفتگو را پیگیری کنند.
متمرکز بر اتصال (Connection-oriented) و بدون اتصال (Connectionless) دو رویکرد رایج در ارتباطات شبکه هستند.
بر خلاف خدمات بدون اتصال، رویکرد متمرکز بر اتصال قبل از انتقال داده‌ها، یک اتصال با نقطه پایانی شبکه برقرار می‌کند. پس از اتمام ارتباطات، فرستنده اتصال را رها می‌کند. پروتکل کنترل انتقال (Transmission Control Protocol یا TCP) یک مثال از پروتکل متمرکز بر اتصال است.
خدمات بدون اتصال و متمرکز بر اتصال به طور مختلف ارتباطات شبکه را پشتیبانی می‌کنند. جدول زیر تفاوت‌های اصلی بین دو رویکرد را توصیف می‌کند.
بسیاری از ترافیک‌های اینترنت بدون اتصال (connectionless) هستند زیرا این رویکرد سبب می‌شود تا بتوان بدون هزینه‌های اضافی خدمات انتقال داده، مانند پروتکل‌های متمرکز بر اتصال، برخی از انواع ترافیک‌ها را مدیریت کرد.
برای مثال، UDP اغلب برای پشتیبانی از خدمات سیستم نام دامنه یا پروتکل زمان شبکه استفاده می‌شود. UDP همچنین می‌تواند گزینه خوبی برای رسانه‌های جریانی یا پشتیبانی از بازی‌های ویدئویی چند نفره باشد. اما UDP تنها پروتکلی نیست که به طور رایج توسط اینترنت استفاده می‌شود. IP نیز نقش محوری دارد زیرا خدمات آدرس‌دهی و مسیریابی را فراهم می‌کند که اینترنت را ممکن می‌سازد.
رویکرد بدون اتصال بسیاری از مزایا را در پشتیبانی از اتصال اینترنت ارائه می‌دهد:
– منجر به هزینه‌های کمتر می‌شود زیرا نیازی به تبادل بسته‌های اضافی برای انتقال داده به یک نقطه‌ی پایانی نیست.
– یک گره شبکه می‌تواند پیام‌ها را به چندین گیرنده پخش یا چندگانه ارسال کند.
– خدمات بدون اتصال به طور کلی از بسیاری از گزینه‌های دیگر ساده‌تر هستند؛ فرستنده می‌تواند بدون برقراری یک جلسه یا تأیید اتصال پیام‌ها را ارسال کند.
– اگر یک مسیریاب هنگام انتقال داده از کار بیافتد، داده می‌تواند مسیر جایگزینی را طی کند.
– انتقال داده می‌تواند سریع‌تر باشد زیرا نیازی به برقراری اتصال یا انتظار برای تأیید نیست.
– خدمات بدون اتصال برای حفظ اجرای اینترنت و پشتیبانی از برنامه‌هایی که می‌توانند از دست رفتن بسته و خدمات ناقابل اعتماد را تحمل کنند، ضروری است. برخی از پروتکل‌های برنامه شامل قابلیت‌های اصلاح خطا هستند که می‌تواند به مقابله با برخی از این ناپایداری‌ها کمک کند.